Is het een kwestie van opnieuw beginnen? Welke reden lag er ter grondslag aan de stilte? Kun je überhaupt opnieuw beginnen. Is het nog wel fair, te doen alsof? De volgende vraag bungelt al aan een zijden draadje, want wie bepaalt er eigenlijk wat kan, wat mag en wat moet? Als puntje bij paaltje komt zijn die vragen enkel door jou te beantwoorden, mits je ze zelf hebt opgesteld.
Het is mijn hart. Mijn hart dat terugroept naar het schrijven. Mijn hart dat even vol was van hetzelfde, het besef onderdrukkend dat vertrouwd niet altijd goed zal zijn. Even geloofde ik in alles wat ik mij had voorgesteld als ware ik. Maar ik is altijd aan verandering onderhevig, los van de vraag of het ik überhaupt wel bestaat. Dus vulde ik mijn hart (en de tijd) met nieuws en zo slaat het weer een slag in de rondte en trappelt het van ongeduld (jaja, geïnspireerd door Amerigo t lieve ding). Dolenthousiast over het schrijven, het geleid worden door de taal dat als vervoersmiddel jouw verhaal naar voren brengt. Nog net zo vol van gezond voer, groene dingen en iets met training, maar wellicht bleef vernieuwing her en der wat uit. Hoewel er eindeloos dingen geprobeerd zijn, doelen gesteld gehaald en bevraagd. Met het neusje op de feiten werden oude vermoedens benadrukt wat mij tot ervaringsdeskundige maakt. Wat mij tot deskundige laat worden. Opleidingen, doelen, meer rust meer observator dan deelnemer en al dat.
Voldoende stof tot schrijven. Mijn hart. <3.
hic et nunc et ubique 