Soms lees ik dingen terug die ik eerder schreef. En dan trekken mondhoeken glimlachend omhoog. Echt, ik kan heus dingen anders beter minder meer. Maar. Deze missie is geslaagd. Fitter en gezonder. Uhu. Vooral; blijer dan ooit <3.
En meer mindful. Meer bewust van alles. Langzaam stapje voor stapje merk ik dat ik mijn focus aan het verschuiven ben. Nog steeds eet ik echt heel erg graag gezond. Nog steeds sport ik heel erg graag heel erg veel en tot et uiterste ;-). Maar meer en meer realiseer ik me hoe groot de invloed van gedachten is. De invloed van ‘hoe je in je vel zit’ (endatjedatzelfbepaalt). Bovenal; de manier van kijken naar je dag, naar je zelf, naar je mogelijkheden en je teleurstellingen. Naar alles wat is. Naar emotie en wat is dat eigenlijk.
Laatst zag ik de film ‘what the bleep do we know’. Een film waar heel veel over te schrijven valt. Hoe geïnspireerd en enthousiast je er van wordt. Hoe wetenschappelijk bewijs misschien verdraaid wordt? Hoe iets als je het graag wilt geloven, waar lijkt te zijn? Hoe alles bestaat uit energie. Enz. Maar.
Wat ik nu vooral vertellen wil uit deze film betreft emoties.
Volgens what the bleep zijn emoties er om iets in het lange termijn geheugen op te slaan. Onze hypothalamus produceert bepaalde chemicaliën die we peptiden noemen, dit zijn kleine reeksen aminozuren (eiwitten). Het lichaam maakt 20 aminozuren aan waaruit het lichaam wordt opgebouwd. In de hypothalamus worden die kleine aminozuren (peptiden) samengevoegd tot neuropeptiden of; neurohormonen. Deze neurohormonen corresponderen met de emoties die we dagelijks ervaren. Er zijn dus chemische stoffen voor boosheid, verdriet, slachtoffering, opluchting, etc. Er is een chemische stof voor elke emotie die we ervaren.
Zodra we een bepaalde emotie ervaren, worden er onmiddellijk peptiden aangemaakt en afgegeven aan het bloed. Als ze in het bloed komen, zoeken ze een weg door het lichaam. Elke cel heeft aan de buitenkant receptoren, een soort van sloten. Peptiden kunnen als een sleutel in dat slot vallen en als een peptide precies in het slot past, brengt het de receptor in beweging en geeft het een signaal af; het activeert de cel. Dit leidt dit tot een hele reeks aan biochemische reacties in die cel. Deze reacties kunnen zo groot zijn dat zelfs de kern van die cel verandert.
De gevoeligheid van een receptor is veranderlijk. Als een receptor namelijk gedurende een lange periode intensief wordt bestookt door bijvoorbeeld een bepaalde drugs, of een biochemische stof (…..denk terug aan voor elke emotie is een chemische stofje..) dan kan die receptor verschrompelen. Ze kunnen minder gevoelig worden voor de stof (iets met verslaving en steeds meer willen hebben…) of verminderen in aantal. Dit zorgt er voor dat dezelfde hoeveelheid drugs of biochemische stoffen een kleiner effect genereren. Als we een cel dagelijks bestoken met dezelfde stof (dezelfde attitude, emotie, gedachte…) dan zal die cel als hij zich gaat delen een zuster- of dochtercel voortbrengen die veel meer receptoren heeft voor die bepaalde neuropeptide. En minder voor vitaminen, mineralen, voedingsstoffen en zelfs minder voor het afvoeren van afvalstoffen.
Mishandelen we onze celletjes met onze negatieve gedachten als ‘ik moet echt afvallen, wat ben ik stom, wat heb ik dat weer verkeerd aangepakt, ik moet echt beter mijn best doen, ik moet vaker op tijd komen, ik moet meer zeggen dat ik van hem hou, ik moet, ik zou, wat als, he wat vervelend…..’ ? Verander jij je receptoren door het denken van bepaalde gedachten waardoor je een bepaald gevoel oproept? En maakt het dan nog uit wat we eten? Heeft goede voeding wel zin als de cel niet meer de juiste receptoren heeft om gezonde voedingsstoffen op t nemen of binnen te laten?
Volgens ‘what the bleep’ is de enige manier waarop je ooit goed voor jezelf kunt zijn, via je geest te bereiken. En niet via je lichaam.
Ons denken creëert letterlijk ons lichaam.
Het begint in de cel; de cel is een eiwitfabriek. Maar deze fabriek wordt aangestuurd door de hersenen. En die hersenen bestaan uit een heel neuronaal netwerk waarin geldt: “celss that fire together wire together”
Een spreuk die ik binnen mijn studie psychologie regelmatig ben tegengekomen binnen de neuro kant. Vrij vertaald kun je zeggen dat zenuwcellen die tegelijkertijd actief zijn, gaan samenwerken. Gebeurt het vaker dat verschillende zenuwcellen tegelijkertijd actief zijn, dan krijgen deze cellen een relatie. Onderling raken ze met elkaar verbonden. Wordt de één geactiveerd, dan zoemt dat door naar de ander. Automatisch. En direct.
Bijvoorbeeld; iemand wordt bedrogen door zijn of haar partner, dan wordt het concept liefde ineens heel vaak actief tegelijkertijd met het gevoel niet goed genoeg te zijn. Als deze relatie even voortduurt, zal deze persoon wanneer hij/zij aan liefde denkt, ook direct het gevoel van ‘niet goed genoeg’ ervaren. Niet in de laatste plaats een reden waarom het voor veel mensen die bedrogen zijn, lastig is zich open te stellen voor een nieuwe relatie. Want: liefde=bedriegen=niet goed genoeg.
Het goede nieuws is: iedere keer dat jij een gedachte onderbreekt, breken de zenuwcellen die daarbij betrokken zijn hun relatie langzaam af. Als je bewust het proces onderbreekt, als je niet zonder nadenken reageert maar oplet wat er gebeurt.. dan ben je niet langer een emotioneel persoon die onbewust op zijn omgeving reageert. “Cells that dont fire together no longer wire together.” De cellen raken op den duur de relatie kwijt. Als jij bewust stopt.
Als je elke dag boos wordt, of elke dag chagrijnig/gefrustreerd reageert, dan voedt je die neuronen. Die neuronen krijgen zo een langdurige relatie met alle zenuwcellen… alle zenuwcellen samen bepalen je persoonlijkheid….. Oftewel; gedachten creëren wie jij bent. Hoe je bent. En hoe je onbewust reageert.
Dus! Wees alert op jezelf, kijk vandaag eens bewust naar hoe je reageert, wat vertel jij jezelf? Wat is het gevoel dat dit verhaal bij jou oproept, hoe zou je anders kunnen reageren. Zou je de situatie anders kunnen bekijken waardoor je andere gedachten denkt waardoor je een ander gevoel oproept? Waardoor je lief bent voor je cellen waardoor deze zich optimaal vóór jou kunnen inzetten? Ben jij een emotioneel wezen dat onbewust op zijn omgeving reageert? Of ben jij alert en vorm jij middels je denken jezelf én je omgeving?
hic et nunc et ubique 