De tijd <3

Hoe mooi is het eigenlijk om te merken dat daar waar ik naar speur, bij mijn ouders in de kast staat.

Hoe kan het dat ik mij van al de Goddelijke titels heb afgewend en er geen heil in zag. Hoezo begreep ik niet dat hun geloof het mijne is. En dat God zich in gedaantes aanbiedt. Aan ieder een ander.

Ik geloof er niet in dat Hij over water liep. Niet echt. Ik geloof er niet in dat Hij brood brak en toen nog meer had. Of uit de lucht liet vallen. Niet letterlijk. Maar mijn hart loopt over van het idee van eerlijk zullen we alles delen en van naastenliefde is genoeg. Genoeg om wonderen te laten gebeuren, genoeg om in te zien dat genoeg eigenlijk niets is. Je hebt niets nodig.

Alleen maar tijd.

Ik gok dat jullie liefde verwachtten en dat is eigenlijk ook wat mijn hart preekt. Maar zonder tijd geen liefde. Zonder stil te blijven luisteren, duw je liefde zomaar de woeste zee van haast in. Werken, eten, koken, gezond doen, helpen, zorgen voor, leren, begeren, bewonderen. Allemaal. Het kan enkel met rust in je kop. Met rust in je hart voel je waar de liefde stroomt en bemerk je wat de liefde brengt.

Dat zijn geen auto’s. Of deadlines. Dat is geen netto loonsverhoging waar je van gaat gniffelen.

Dat is tijd. Ruimte. Stilte. Om bewust te bewonderen. Om bewust lief te hebben. Om bewust…… Ja, het hier en nu. Ik weet dat het voor velen wat geitenwollensokkig aandoet, maar mijn motto en het helpt me als ik val.

Als ik val in de routine, in de bergen van ge-moet. Wanneer ik afdraai wat het ritme is geworden van de dag, de week, het jaar. Elk moment opnieuw.

Terwijl wanneer ik stilte toelaat, het tikken van de klok, een vogelruis en witte landschappen als achtergrond me bijna doen overstromen. Het maakt dat ik voel dat elke cel in mijn lijf leeft. Het trilt. Het trilt de goede dingen mee.
Door stil te zijn, hoor je wie je bent en wordt het ineens heel makkelijk om daarnaar te leven. De goede wind waait en jij waait mee.

Onvoorstelbaar dat het me zo raakte dat in het ene geloof het andere naar voren komt. Dat het niet uitmaakt hoe je het noemt. Niet eens wat je doet ter gevolg. Dat het allemaal samenkomt. Dat we allemaal samen één zijn. Dat jij bent.

Hoewel de omstandigheden niet vragen om gekrulde mondhoeken en de situatie niet vertelt dat het allemaal wel goed komt. De stilte doet dat wel. De tijd.

“Ik wil in de stad wonen.”
Oprecht overtuigd van de hunkering naar altijd mogelijkheden tot actie te over.
Neus ik hier door boeken en neem ik elke letter in me op alsof het zuurstof is en zie hoe een mees een vetbolletje met heel zijn aandacht aanvalt.

Wat is tijd?  (nu al te veel voorbij) 
Ssssht.
Wie ben jij?