Ik had gedacht dat ik hem zou uitlopen. En ook wel onder de twee uur. Hoeveel precies en hoe dat zou voelen, daar was ik nieuwsgierig naar, maar ik was er van overtuigd dat ik er dolenthousiast over zou vertellen.
Dolenthousiast ben ik ook wel =D, want jaja I DID ITTTT!!! AWOEHA!! Ik heb gewoon mijn allereerste halve marathon ooit gerend! CHECK!!!
En het ging best behoorlijk (check HIER mijn endomondo stats PLUS overdreven blije after foto)
Ik was goed voorbereid, had braaf vroeg gegeten en zelfs nog een rondje gefietst om maar niet stijf te worden (en ja om t eten wat te laten zakken ennn te pinnen ;-)). Helaas viel mijn havermout behoorlijk zwaar, maar om 11.45 moest ik toch echt weer wat eten; ik moest en zou zijsteek voorkomen. In de beentjes had ik wel vertrouwen, maar iets in me stak (vooral in mijn buik dan). Nouja. Tonijn salade (1/2 portie) dan maar! Glas water met BCA’s een uurtje later + wat rozijnen. Nog een paar slokjes water, poncho aan en LETSGO!
Voor de start kletste ik wat met een meisje die ook haar eerste halve marathon, alleen en zonder aanmoedigers, zou gaan rennen en die gedeelde zenuwen -inderdaad- halveerde de boel. Gelukkig bleef de enorme stortbui uit en gingen we droog van start.
De eerste kilometer rende iedereen als een gek. HAAAAST?! Oke Loes.. let op. Niet te snel. Rustig beginnen. Je ziet ze later wel terug. Oke. Ik had er de eerste 5 kilometer een beetje moeite mee om mijn eigen tempo te rennen. Ik ren eigenlijk altijd alleen en er bleven een paar dames aan me haken. Ik liep vast een geweldig tempo ;-), maar heb me heel af en toe geërgerd aan een hijg in je nek. Toch bleek ik steeds rond de 5.25 te rennen; iets wat ik me vooraf had voorgenomen en ineens waren er al 5k kilometer voorbij! WOOW! nu al? EITJE!
Dat vertelde ik mezelf steeds. Ook herhaalde ik steeds: ik heb nergens last van, geen scheen pijntjes, geen knie of heup of iets pijntjes. Dit kan alleen maar goed gaan. Toen ik toch niet meer kon onderdrukken dat ik beslist pijn in mijn buik had, bedacht ik pijn in mijn enkel en hoopte dat een extra pijnpunt mijn aandacht zou afleiden van de grootste (wie had gedacht dat ik tijdens het rennen aan Andy en Melissa zou denken!!! moewhahaha) (mevrouw epileert haar wenkbrauwen als er iets pijnlijks moet gebeuren, zodat dat ze vooral de wenkbrauwpijn voelt ;-)) Helaas werkte de tip niet, alhoewel ik ook blij was dat mijn enkel niet echt pijn deed.
Lopen dan maar. Na 7 kilometer had ik mijn aanhaakster afgelost en eindelijk een goed plaatsje gevonden en liep ik eigenlijk best wat lekker om me heen te kijken; gaat best lekker zo! Ik dank het Garmin horloge van paplief, het is ZO fijn elke keer feedback te krijgen over je run. Ik lachte elke keer als ik mijn tempo zag en bij opnieuw een lap time: 5 minutes 22 seconds lachte ik breed uit. Het gaat PERFECT!
ARGH! afgezien van een boel gerommel in mijn buik (niet aan denken niet aan denken!).
Mn buik verdween even naar de achtergrond terwijl ik kilometer 10 naar 11 rende. Ah, wat vind ik hier nou van? Ik dacht HA 10 km voorbij! Er zijn mensen die het rennen van 10km als doel hebben, mensen die dat niet kunnen en er was een Loesje die dat niet kon. Hoe bizar dat 53 minuut nog wat nu nog niet de helft was. En ik vind het rennen eigenlijk niet erg of vermoeiend, maaruh.. het duurt wel lang! hahaha. Oke, mind stop; lopen Loes! Ondertussen regende het al een flink aantal kilometers, maar ik vond dat juist fijn. Zodra het even stopte voelde ik een behoorlijk warm hoofd ;-). LEGGO!
AAAARGH! ik kon de krampen en borrels in mn buik 12, nog wat kilometer onderdrukken maar de inham voor km 13 leek me te roepen. Voor ik het wist scheurde ik de weg af en hoopte me van dat zeurende blok in mn buik te ontdoen. Ik hervatte me zo snel als ik kon en haalde mijn eerdere aanhaakster in. NO WAY dat ik bij haar zou blijven rennen ;-).
De kilometers erna was ik mezelf zó dankbaar; die 45 seconden zou ik niet meer goedmaken, maar dat deed het gevoel wel. De komende kilometers liep ik eigenlijk erg makkelijk in hetzelfde tempo en ik sloeg wat aan het rekenen en dubte over eindsprints. 17-18 was prach-tig. Ik verhoogde het volume in mn oortjes, de muziek zweeeepte me op en met kippenvel en een enorme smile rende ik zo fit als een hoentje. HIHA IK KAN DIT!
Toch stak vanaf km 18 weer wat buikpijn op en lachte ik mezelf uit om mijn enthousiasme. Ik bleef bij een man rennen die zijn maatje oppepte en na een km bedacht ik mij; ha ben ik nu een aanhaker?! OEps.. sorry dude ^^. Ik bemerkte dat ik nu wel moeite moest gaan doen om mijn pace van 5.15 inmiddels vast te houden. Ging niet helemaal. Nouja, dan maar gewoon die 5.20 maar weer ;-).
19-20 was nog even pittig, maar op de één of andere manier kreeg ik een enorme energie boost van sterke stoere mannen die me bij km 2 woest voorbij hadden geduwd en die ik hier nu wandelend en struikelend zag. HAHAHA jaja, na 3 seconden dacht ik wel; nee niet leuk voor ze ;-), maar het sterkte mijn gevoel dat ik mijn run goed had opgebouwd. En nu had ik nog wat over.
De laatste 1,5 km voelden als de 17-18 en menig renner keek me aan. Een enorme smile, meezinggeluiden en eerlijk? Zelfs een klein traantje van trots of overwelming (of moeheid? ;-)) moet er grappig hebben uitgezien.
Maar daar was het stadspark weer. Ineens herkende ik het tunneltje, omhoog nou ennnn! Letsgooo! Laatste meterss! Toen ik de atletiek baan tegemoet rende zag ik 2 vriendinnetjes staan, hoe lief! Nog één rondje over de baan… het voelde alsof ik zweefde en haalde breed lachend veel mensen in. Niets gemeens naar hun, maar adrenaline bouwde zich op en na de finish kon ik niet normaal praten zo blij :p.
IK HEB HET GEWOON GEDAAN! =D 1 uur, 53 minuten en nog wat zei m’n app. WAZZA!!
In plaats van zon oranje sportdrank hunkerde ik naar water. Alleen bij km 17 had ik 3 slokken gedronken (en de rest in m’n gezicht gegooid.. haha handig die bekertjes :P) omdat ik bang was dat meer mijn buik weer zou doen protesteren.
Maarree.. DORST dus! Flink wat water ipv die zoete rommel.
Een halve banaan. Een medaile! Ohja! ik heb een medaile om! en heel veel hard geratel tegen mijn lieve publiek. Bloemen! She bought me flowers. how cute. Als een kip zonder kop vertel ik hoe het ging (HET GING GEWOON! IK KAN NOG WEL WAT KILOMETERS!) maar nuuuu moet ik naar de wc :p. Op de fiets terug drink ik mijn kokoswater, vol elektrolietjes betere sportdrank bestaat er niet. Dat soort verhalen.
Thuis sjeees ik onder de douche (huh ik heb niet eens last van mn benen! Geen enkel, geen knie, geen scheen niets! wauw..), schraap wat voedsel bij elkaar, een kokoswater in de tas en hop tjop als een gek naar de bus. Inderdaad dat was even haasten. Eenmaal in de stoel pak ik mijn eten, want ik zal wel honger hebben. Gek genoeg staan de aardbeien blauwe besjes nootjes en crackertjes me wat tegen, maar eet het toch maar op. Aan het kokoswater durf ik niet te beginnen want een vlaag van misselijkheid overvalt me en boeeeh wat voel ik me ineens beroerd.
Ik denk dat ik zo’n honger heb van het rennen, dat eten me gewoon tegenstaat. Eenmaal op bestemming eet ik dus heel langzaam wat brood en matzes en … ren ik naar de wc heen en terug. Boven is te ver, maar later lukt het de bank-wc afstand te overbruggen. In de woonkamer geurt het heerlijk naar geweldig eten en ik moet er niet aan denken. Zou ik uitgedroogd zijn? Zou ik dan toch niet goed gegeten hebben van te voren? Zou ik dit hebben kunnen voorkomen door meer te drinken en een extra plaspauze te riskeren? Ik voel me best een beetje dom. Zeg gerust; behoorlijk. Stoer hoor zo’n halve marathon! Maaruh, dat is wel de domste beginnersfout die je kunt maken. Inmiddels ben ik er van overtuigd dat ik er zelf voor heb gezorgd dat ik me zo voel. Mijn trots daalt ietwat ennuh..laat me slapen?! Lukt niet en i.p.v. de bus een thuisbrengactie (zolief!<3), waarna ik cola drink, ORS mixjes maak en hmhm.. ja iets met een buik als wachmachien.
Omdat ik me de hele nacht nog steeds zo voelde en vandaag ook een beroerd gevoel de overhand heeft, heb ik mijn diagnose aangepast: BUIKGRIEP! Ik was al een weekje niet helemaal fit en ernstig bang aangestoken te zijn door mijn zieke collega’s.. ” Maar ik kan echt niet ziek worden hoor!”. Uhu. en nu kon dat wel. Doel behaald. Run gelopen. BAM. Kom maar door met dat virus.
Ook mijn gevoel tijdens de run blame ik nu aan de griep en dat verhoogt dan weer de trots. 1 uur 52 minuten en 59 seconden (hahahaha wiehaa!) gerend, terwijl ik een beetje ziek was. Oehlalala. Drie en twintigste van de 74 vrouwen op deze afstand. Niet slecht voor een eerste 21,1 km.
Hoewel ik me behoorlijk verrot voel, heb ik ook nu geen last van mijn benen of stijfheid en overheerst blijheid. Wel behoorlijk slap, zo leeg na 21,1 kilometer en hoewel ik blij werd van wat rijstwafels, banaan en havermout; ze kwamen er helaas toch weer uit. Nu dus nog dieper onder de wol en beter worden maar!
Dus: Dol enthousiast? JA! zou ik het nog eens doen? MMMM, ik weet het niet helemaal hahaha. Want dan wil ik natuurlijk nog sneller. Maar stel dat we dat dan TOPfit en zonder verborgen virussen doen.. dan moet dat lukken toch? 😉
hic et nunc et ubique 
Goed gedaan wijffie…ben reuze trots op je hoor…ennuuhhh die darmpjes komen wel weer in orde….beterschap…knuffffffffff…
Ah dankje wel Nan! 🙂 Was echt heel gaaf! Als ik me morgen (of overmorgen?…. -_- ) weer helemaal goed voel, overheerst absoluut dat =D. Nu toch nog behoorlijk slapjes. (dussuh, die detox wacht nog maar even. rijstwafels en havermout is alles wat ik knabbel ;-)). Liefs!